Tekst 8.1: Alexander en zijn vriend Clitus

Nadat Alexander immers heel het rijk van Darius had bemachtigd en omdat hij verlangde verder te gaan, stelde Alexander Clitus aan het hoofd van een vrij groot deel van het (konink)rijk. Die Clitus, een oude soldaat van zijn vader Philipus, had ooit Alexanders blote hoofd met zijn schild beschermd toen die aan het vechten was bij de Granicusrivier en toen hij zag dat een Perzische soldaat op het punt stond hem(>Alexander) te doden, heeft hij met zijn zwaard zijn hand afgehakt.Nadat hij door diens hulp gered was , gedroeg Alexander zich altijd zeer dankbaar tegenover Clitus. Hij had besloten hem naar de stad Babylon te sturen om het rijk te besturen. Enkele dagen voor het vertek van Clitus nodigde Alexander hem uit voor een feestmaal.Toen hij in dat feestmaal dronken was geworden hield Alexander niet op de wapenfeiten van zijn vader te minimaliseren maar de zijne te vermeerderen. Maar die dingen verdroegen de oude soldaten van Philipus niet goed. Door de vernederende woorden van Alexander opgehitst en zelf opgemaakt, stond Clitus op en met luide stem hemelde hij de wapenfeiten van Philipus op. Terwijl hij op die manier doorging voelde hij niet dat Alexander meer en meer boos werd. De koning tenslotte, die z'n woede niet meer bedwong, beval hem uit het feestmaal weg te gaan. Maar Clitus gehoorzaamde niet alleen niet maar wierp ook beledigingen naar Alexander. En hoewel zijn vrienden hem probeerden te kalmeren, weigerde hij te zwijgen. Meer nog, nog heviger ging hij tekeer tegen de koning. Toen sprong Alexander uitzinnig van woede uit het bed , toen de speer afgenomen was doorboorde hij Clitus terwijl hij riep: "Ga dan naar jouw Philipus!" Maar toen hij Clitus voor zijn voeten zag liggen, werd hij van zijn daad bewust. Uitzinnig van verdriet met dezelfde speer waar hij Clitus had gedood wou hij ook zichzelf doden, toen de bewakers de speer wegnamen van hem en hem huilend naar de veldheerstent brachten. Terwijl hij daar op de grond lag hield hij niet op met huilen en kermen. Drie dagen lag hij daar al, koppig besloten om te sterven,en voedsel nam hij ook niet aan, totdat hij tenslotte toegaf aan de smeekgebeden van de vrienden.