AUC 1.4 (pp.58-59, rr.17-23); Romulus en Remus (3)

Het verhaal gaat dat, toen het ondiepe water de dobberende mand, waarin de jongetjes te vondeling gelegd waren, op het droge had achtergelaten, een dorstige wolvin vanuit de bergen, die eromheen liggen, haar koers richting het kindergehuil veranderd heeft; dat ze haar tepels die ze had laten zakken zo vriendelijk aan de kinderen heeft aangeboden, dat de leider van de herders van het vee van de koning haar heeft aangetroffen terwijl ze de jongetjes met haar tong likte – men zegt dat zijn naam Faustulus was; dat zij door hem naar zijn hut gebracht zijn (en) aan zijn vrouw Larentia gegeven zijn om groot te brengen.