Tekst 36: Diolkos

Diolkos

Een oude zeeman zat de hele dag
bij de haven, met grote ernst kijkend naar
de schepen. Ook/ en 's avonds zag hij drie jongemannen
aankomen/ die aankwamen, en zei tegen hen: "Wat lijken jullie
mij moedeloos, jongemannen. Wat deden jullie
deze dag/ vandaag?" Een van hen antwoordde:
"Iedere dag trekken we de schepen door
de diolkos. Het werk is een zware inspanning, voor weinig loon. Weliswaar bid ik 's nachts soms
dat de wind het schip optilt en draagt boven
de Isthmos, maar dat is nog niet gebeurd!"

De oude man zei: "Ik beschouw dat volstrekt niet
als onmogelijk. Want toen ik een keer voer naar
Athene, werd het schip plotseling omhoog getild door sterke
windvlagen en werd lange tijd gedragen. Ik kwam
tenslotte op de maan aan." De jongemannen
keken elkaar weliswaar lachend aan, maar zeiden
niets. En de zeeman zei: "Ik zag dat
de mannen daar de kinderen baarden: want er zijn
geen vrouwen in de steden van de maan.
Ik heb vernomen dat de man in zijn been zwanger is.
Want terwijl het embryo groeit wordt de kuit
van de man dik en korte tijd
later wordt het opengesneden: zo wordt het kind
geboren. Ik heb ook andere bewonderenswaardige gewoontes
van dit volk leren kennen. Ik heb immers gehoord dat de mannen
soms hun ogen weghalen, omdat
ze niet altijd willen zien!"