Hoofdstuk 13, tekst 5D: Dido´s reactie

Al die tijd lang kijkt zij hem aan, afgewend, terwijl hij dergelijke dingen zegt, terwijl zij de ogen hierheen en daarheen wentelt en ze neemt hem op met uitdrukkingsloze ogen (zwijgende ogen, synaesthesie) en spreekt als volgt in woede: Niet een godin is jouw moeder, en ook is Dardanus niet de stamvader van jouw geslacht, trouweloze, maar de Caucassus, huiveringwekkend met ruige rotsen, heeft jouw voortgebracht en Hyrcaanse tijgers hebben jouw gezoogd. Want waarom verberg ik mijn gevoelens, voor welke ergere zaken spaar ik me? Betreurde hij toch onze tranen niet? (hij wijst erop dat ze al afscheid heeft genomen) Wendde hij zeker zijn ogen niet af? Hij hulde toch zeker niet omdat hij overwonnen was of hij had zeker geen medelijden met zijn geliefde? Wat moet ik verkiezen boven wat? Niet langer bekijkt de zeer machtige Iuno en onze vader Saturnus ons met billijke ogen. Nergens is trouw veilig. Ik heb hem, nadat hij op de kust geworpen was, terwijl hij noodlijdend was, ontvangen en ik dwaas die ik was heb hem een plekje gegeven in mijn rijk.
Ik heb de verloren vloot gered en de bondgenoten van de dood gered , ach, nadat ik brandde van waanzin word ik meegesleurd, nu eens is het de ziener Apollo dan weer het Lycische orakel, dan weer brengt de bode van de goden, door Juppiter zelf gestuurd de huiveringwekkende berichten door de lucht.
Dit is het werk van de hemelgoden, deze zorg (liefdesverdriet) stoort hen in hun rust, ik houd je niet tegen en bestrijd je woorden ook niet, ga maar, zoek Italië met de winden en zoek je rijk door de golven.
Ik hoop dat jij in het midden van de rotsen je straf zult ondergaan (schipbreuk) en dat je dikwijls Dido bij haar naam zal noemen, als de goddelijke krachten van gerechtigheid iets kunnen. Ik zal je volgen met donkere vlammen terwijl ik ver van je weg ben en wanneer de koude dood mijn ledematen van mijn ziel gescheiden heeft dan zal ik als schim op alle plaatsen aanwezig zijn. Jij bruut zal gestraft worden. Ik zal het horen en dit gerucht zal bij mij komen in de diepten van de onderwereld (vloek over de Punische oorlog). Terwijl zij nog aan het spreken was brak ze haar verhaal af met deze woorden en zij ontvluchtte het daglicht in haar ellende en zij wendde zich en verwijderde zich van zijn ogen, terwijl zij de erg uit angst aarzelende verlaat en die zich voorbereidt om veel te zeggen.
De dienaressen vangen haar op en breng haar ineengestorte ledematen terug naar de slaapkamer van marmer en leggen haar neer op het rustbed.
Maar de plichtsgetrouwe Aeneas, hoewel hij verlangt haar te kalmeren door haar in haar gekwetstheid te troosten en haar verdriet af te wenen door woorden, voert toch de bevelen van de goden uit en zoekt de vloot weer op, terwijl hij veel zucht en hij schokt wat zijn hart betreft door grote liefde (en zijn ziel door grote liefde aan het wankelen heeft gebracht)