Hoofdstuk 20, tekst A: De dobbelsteen is gegooid

Toen Caesar als overwinnaar terugkeerde uit Gallië, eiste hij een tweede consulaat. Hem werd echter bevolen door de consuls en de senatoren zonder troepen naar de stad terug te keren. Dus in een vergadering van soldaten, terwijl hij alle onrechten van de vijanden ter sprake bracht, zei hij boos: 'Jullie, die mij gehoorzamen, hebben veel gunstige gevechten gevoerd en heel Gallië en Germanië onderworpen! Nu vraag ik dit ene van jullie: verdedigt mijn eer en waardigheid tegen mijn vijanden!'
Terwijl de soldaten luid schreeuwden, zeiden ze dat ze bereid waren hun opperbevelhebber tegen de onrechtvaardigheden te verdedigen. Daarna stuurde Caesar in 't geheim cohorten vooruit, opdat er geen achterdocht werd gewekt. Ook was hij, terwijl hij zijn plannen schuil hield, aanwezig bij een openbaar schouwspel.
Na zonsondergang werden muildieren uit de dichtsbijzijnde bakkerij aan een wagen verbonden en begon Caesar met weinig metgezellen zijn geheime tocht. Toen hij wegens de uitgedoofde lichten was verdwaald, vond hij, terwijl hij lang rondzwierf, eindelijk de gids en kwam aan bij zijn cohorten. Deze waren bij de rivier de Rubico, die de grens was van die provincie. Terwijl hij even bleef staan en de hele zaak overdacht, zei hij tegen zijn makkers: 'Zelfs nu kunnen wij terugkeren; als wij dit bruggetje oversteken, wacht ons oorlog!' Aan Caesar is, ondertussen toen hij twijfelde tussen oorlog en vrede, een dergelijk voorteken verschenen. Een zekere verschijning met uitzonderlijke grootte en schoonheid, vertoonde zich plotseling, terwijl ze dichtbij, blazend op een fluit zat. Op het horen van het lied renden zeer veel soldaten uit de wachtposten bijeen, en onder hen waren ook trompetters. Terwijl de verschijning van één de trompet roofde, sprong zij naar de rivier en ging, een signaal blazend, snel naar de andere oever. Toen zei Caesar; 'Laten wij gaan, waarheen de voortekens van de goden en het onrecht van de vijanden roepen. De dobbelsteen is geworpen!'