Metamorphoses X, 178 - 195

Deze, nadat hij hem geslingerd had, stuurde Phoebus als eerste naar de hoge lucht(en)
en dreef door het gewicht (ervan) de tegenovergestelde wolken uiteen;
na lange tijd viel het gewicht/zware voorwerp naar de harde/vaste aarde terug
en liet de vaardigheid verbonden met kracht(en) zien.
Onmiddellijk, onnadenkend en gedreven door zijn verlangen naar het spel,
haastte de Spartaan zich om de cirkel/discus op te tillen; maar de harde
aarde wierp die, omdat hij door het gewicht teruggekaatst was, omhoog
in het gezicht, Hyacinthus, van jou. De god verbleekte net zoals
de jongen zelf en ving de ineengezakte ledematen op;
en nu eens (probeert) hij jou weer te doen herleven, dan weer droogt hij de droeve wonden,
dan weer (probeert) hij de vluchtende ziel tegen te houden door het aanwenden van kruiden.
Zijn vaardigheden batewn niets; de wond was ongeneeslijk.
Zoals, wanneer iemand viooltjes en papavers in een bevloeide tuin
en omhoogrijzende lelies met hun roodgele stanpers zou afbreken,
(en) die, verwelkt, plotseling hun verzwaarde kop(je) zouden laten hangen,
en zich niet meer zouden oprichten en met hun top/bloem naar de aarde zouden kijken,
zo ligt het stervende gelaat, en de nek zelf, omdat hij van kracht verstoken is
is zichzelf tot last en zakt achterover op de schouder.