Metamorphoses III, 413 - 436

Hier ging de jongen, vermoeid zowel door zijn enthousiaste drang naar het jagen als door de hitte
voorover liggen, aangelokt door zowel de schoonheid van de plek als door de bron;
[en terwijl hij zijn dorst begeert te lessen, groeide een andere dorst,]
en terwijl hij drinkt, gegrepen door het beeld van geziene schoonheid/die hij zag,
bemint hij hoop zonder lichaam, meent dat het lichaam is, wat water is]
hij staat verbaasd zelf over zichzelf en onbeweeglijk blijft hij aan hetzelfde gelaat
vastzitten, als aan een beeld gevormd uit Parisch marmer.
Geknield op de grond kijkt hij naar de dubbele/tweeling ster, zijn eigen ogen,
(naar) de haren die én Bacchus waardig én Apollo waardig zijn
en (naar) de baardloze wangen en de ivoorwitte hals en de schoonheid
van het gezicht en de rode kleur gemengd met sneeuwwitte blankheid/glans,
en hij bewondert alles, waardoor hij zelf wonderbaarlijk is.
Argeloos/niet wetend bemint hij zichzelf en hij die goedkeurt, wordt zelf goed gekeurd,
en terwijl hij verlangt, wordt hij verlangd, en tegelijkertijd zet hij in vuur en vlam en staat hij in vuur en vlam.
Hoe vaak (al) gaf hij vergeefse kussen aan de bedrieglijke bron!
Hoe vaak (al) dompelde hij zijn naar de geziene hals/nek grijpende
handen onder in het water maar pakte zich(zelf) niet daarin (het water)!
Wat hij ziet, weet hij niet; maar dat, wat hij ziet, wordt hij verteerd,
en dezelfde vergissing, die bedriegt, prikkelt zijn ogen.
Lichtgelovige, waarom grijp je (telkens) vergeefs naar vluchtende beelden?
Waarnaar je verlangt, is nergens; wend je (ervan) af en je zult verliezen wat je bemint.
Dat, wat je ziet, is de schaduw/schim van een weerspiegeld beeld.
Niets van zichzelf heeft dat; met jou is het gekomen en blijft het,
mat jou zal het weggaan - als jij (tenminste) weg zou kunnen gaan.