Hoofdstuk 11, tekst 3F: De senatoren nemen het op voor Coriolanus

1 Met verachting luisterde Marcius eerst naar de bedreigingen van de tribunen: dat aan dit ambt het recht van hulp, niet van straf was gegeven; en dat zij tribunen van het volk, niet van de senatoren waren. Maar zozeer was het volk in vijandigheid losgebarsten dat de senatoren één van hen moesten straffen om zich in te dekken.
Toch boden zij weerstand tegen de haat van hun tegenstander en zij gebruikten zowel ieder zijn eigen macht als de macht van de hele klasse. En eerst is er geprobeerd of, nadat er beschermelingen waren verdeeld, zij door individuen af te schrikken van
5 samenzweringen en vergaderingen, hun zaak konden dwarsbomen.
Allen gezamenlijk traden vervolgens naar buiten (je zou zeggen dat alwat er aan senatoren was, aangeklaagde was), terwijl ze met smeekbeden het volk dringend verzochten dat zij terwille van hen één burger, één senator, als zij hem niet als onschuldige wilden vrijlaten, als een schuldige ongestraft lieten.