Hoofdstuk 17, tekst A

Proca, koning van Alba Longa, had twee zonen, Numitor en Amulius. Numitor die de oudste was, was een kalme en goede jonge man. Maar Amulius was woest en begerig naar macht. Maar op zekere dag voelde Proca dat het einde van zijn leven naderde. Hij riep zijn zonen in zijn kamer bij zich en zei: "Lieve zonen, ik ben al een oude man en ik ben uitgeput door de jaren. Binnenkort zal ik sterven. Ik ben van plan om het koningkrijk en de rijkdom onder jullie te verdelen. Jij, Numitor, zeg eens: wat wil jij, het koninkrijk of de rijkdom?" Maar Numitor, die bedroefd werd door de woorden van zijn vader, zei niets. Amulius daarentegen schreeuwde uit: "Vader geef mij de rijkdom! Ik weet zeker dat Numitor het koninkrijk wil. Laat het koninkrijk aan hem over." Want hij had begrepen dat een koninkrijk zonder rijkdom niets waard kon zijn. Numitor zei niets. Zwijgend ging hij de slaapkamer uit.