AENEÏS v. 65-89

Werkvertaling: Liefde doet lijden: Verg. Aen. 65-89
Och, de zielen van de zieners zijn onwetend! Wat helpen geloften een razend verliefde, wat helpen tempels (een razend verliefde)? Een vlammetje vreet intussen aan haar zachte binnenste en een wonde leeft stiekem diep in haar hart. De ongelukkige Dido wordt verbrand en zwerft als een waanzinnige door heel de stad, zoals een hinde - geraakt door een pijl - die van ver zonder dat ze op haar hoede was in de Kretenzische bossen geraakt werd door een herder, haar voortdrijvend met zijn wapens, en die onwetend het vliegend ijzer (bij haar) heeft achtergelaten; zij (de hinde) doorkruist in haar vlucht bossen en de bergpassen van de Dicte; de dodelijke pijl zit vast in haar zijde.
Nu eens leidt ze Aeneas met zich mee door het centrum van de stad en praalt ze met de Fenicische rijkdommen en de stad die klaar is; ze begint te spreken, en ze blijft in het midden van haar woorden steken; dan weer zoekt ze bij valavond diezelfde feestzaal op en verlangt ze opnieuw uitzinnig te luisteren naar de Trojaanse avonturen en hangt ze opnieuw aan de lippen van de vertellende.
Daarna, wanneer ze uit elkaar gegaan zijn en wanneer de doffer wordende maan op haar beurt haar licht onderdrukt en wanneer het ondergaan van de sterren overtuigen om te gaan slapen, treurt ze alleen in het lege paleis, en gaat ze liggen op het (door hem) achtergelaten aanligbed. Ze hoort en ziet afwezig (in haar gedachten) hij die afwezig is. Of ze neemt Ascanius, omdat ze aangedaan is door de gelijkenis met zijn vader, op haar schoot, in de hoop haar onuitspreekbare verliefdheid te kunnen sussen.
De begonnen torens rijzen niet op, de jeugd beoefent de wapens niet of ze maken de haven of de bolwerken niet veilig voor oorlog; de onderbroken werken blijven liggen, de dreiging van de enorme muren blijven liggen, de hemelhoge machines blijven stilstaan.