Tekst: De uitbarsting van de Vesuvius

Ze overlegden gemeenschappelijk of ze binnenkamers zouden blijven of buiten zouden ronddolen. Want de huizen wankelden herhaaldelijk en hevig en alsof ze uit hun fundering getild werden. Ze schenen nu eens naar hier dan weer naar daar geschud te worden. Maar anderzijds vreesden ze het vallen van de puimsteentjes onder de blote hemel, hoewel die erg licht en poreus waren.
Na vergelijking van de risico's viel de keuze toch hierop. En in elk geval overwon bij hem de ene overweging het op de andere, bij de anderen de ene vrees boven de andere vrees. Ze bonden kussens gelegen op hun hoofd vast met een lint, dat als bescherming diende tegen de vallende puimstenen. Dadelijk werd het elders dag, daar was het nacht, donkerder en compacter dan alle andere nachten, die de vele fakkels anders en licht draaglijker maakten. Hij besloot naar de kust weg te gaan en van dichtbij te kijken of de zee het soms niet toestond te varen; Hij wachtte tot nu toe was de zee woest en ongunstig. Terwijl hij daar op een open gespreid linnendoek lag, eiste hij keer op keer koud water en dronk (het op). Vervolgens joegen de vlammen en de voorbode van de vlammen als geur van zwavel de anderen op de vlucht, hem maakten ze wakker. Leunend op twee slaafjes kwam hij overeind en viel hij, zoals ik vermoed, nadat door een dikkere walm de adem stokte en de luchtpijp afgesloten werd, die bij hem van nature ongezond en beklemd en regelmatig hijgend was.
Wanneer de dag terugkeerde, (dit was drie dagen na die dag waarop men hem voor het laatst gezien had) vond men zijn lichaam gaaf, ongeschonden en bedekt, zoals hij was aangekleed.