Tekst ?.?: Het vertrouwen van alexander

Door het midden van de stad vloeide de rivier Cydnus. Toen was het zomer en het warmste moment van de dag was aangebroken. Het water van de rivier nodigde de koning die bedekt was met stof en zweet uit. Daarom daalde hij, nadat hij zijn kleding afgeworpen had in het zicht van zijn soldaten in de rivier af. Nauwelijks was hij erin gegaan toen zijn ledematen plotseling begonnen te verstijven en de warmte van het leven bijna zijn hele lichaam verliet. Zijn dienaars namen de koning die leek op een sterveling mee en brachten hem naar de tent. Er was een reusachtige bezorgdheid en al bijna rouw in het kamp. Al wenend klaagden allen dat de beroemdste koning aller tijden niet in de slagorde, niet door de vijand neergeslagen was, maar dat hij weggerukt en uitgedoofd was terwijl hij zijn lichaam afspoelde met water. Intussen was de koning vrijer beginnen te ademen en deed hij zijn ogen open en geleidelijk keerde zijn bewustzijn terug terwijl hij zijn vrienden die rondom hem stonden herkende. Maar omdat er gemeld werd dat Darius al binnen vijf dagen in Cilicië zal zijn, riep hij zijn vrienden samen met de dokters en hij zei: “Mijn situatie verwacht geen trage geneesmiddelen en slappe dokters: het is zelfs beter voor me snel te sterven dan traag te genezen. Bijgevolg, indien de artsen er iets van kunnen, moeten ze weten dat ik niet zozeer een geneesmiddel voor de dood, maar een oplossing voor de oorlog zoek.” Maar allen smeekten: “Laat het gevaar niet verergeren door haast!” Niet ten onrechte verdacht zijn onbeproefde geneesmiddelen voor ons: Darius heeft toch wel duizend talent beloofd aan de moordenaar van Alexander? Beproef alsjeblieft geen geneesmiddel dat wegens nieuwheid verdacht kan zijn.” Onder de bekende dokters was Philippus de koning gevolgd vanuit Macedonië, hij was een vriend van de jonge Alexander en zijn bewaker en zeer trouw aan de koning. Hij beloofde dat hij na drie dagen geen snelwerkend maar een krachtig geneesmiddel mee zou brengen en dat hij de grote kracht van de ziekte met een geneeskrachtige drank zou afzwakken.

Intussen ontving de koning een brief van Parmenia, een zeer trouwe hoveling, waarin hij geschreven had: “Vertrouw je welzijn niet toe aan Philippus: hij is omgekocht door Darius met de hoop op duizend talent en een huwelijk met zijn zus.” De brief had hem heel ongerust gemaakt: “Want als ik het vergif zal drinken, dan zal mijn dood mijn eigen schuld zijn. Maar als ik niet drink, als ik de trouw van de arts in twijfel trek, zal ik dan verdragen dat ik sterf in mijn tent?” Maar hij vertelde niemand over zijn zorgen en verborg de brief onder zijn hoofdkussen. Na twee dagen kwam de arts binnen met een beker waarin hij het geneesmiddel had opgelost. Nadat hij hem gezien had, nam Alexander die de brief door Parmenio geschreven in zijn linkerhand hield de beker aan en dronk hem onverschrokken leeg. Vervolgens beveelt hij Philippus de brief te lezen en wendt zijn ogen niet van hem af in de mening dat hij zijn medeplichtigheid op zijn gezicht zou kunnen aflezen. Nadat hij de brief had doorgelezen, toonde hij meer verontwaardiging dan angst. Hij wierp de brief op zijn bed en zei: “Koning, mijn leven heeft altijd van jou afgehangen. Jouw genezing zal de misdaad die mij verweten is oplossen!” Deze stem maakte de koning niet alleen opgelucht, maar ook vrolijk en hoopvol. “Nadat ik deze brief ontvangen had, heb ik toch het geneesmiddel dat jij bereidt had, opgedronken, niet minder bezorgt om jouw trouw dan om mijn gezondheid.” Na deze woorden gaf hij Philippus de rechterhand.