Met. 10: 243 - 297: Pygmalion

Boek 10: 243 - 297

Metamorphosen - Pygmalion

Aangezien Pygmalion de vrouwen een misdadig leven had zien leiden en hij geschokt was door de gebreken die de natuur in massaÂÂÂ’s aan het vrouwelijk karakter had gegeven leefde hij zonder echtgenote en ongehuwd en miste hij een deelgenoot in zijn slaapkamer. Ondertussen beeldhouwde hij uit het ivoor schitterend met een bewonderenswaardige kunstvaardigheid een kunstwerk. En hij gaf het een vorm waarin geen vrouw kan geboren worden en hij werd verliefd op zijn werk. Ze had het uiterlijk van een echt meisje waarvan je geloofde dat ze leeft en dat het zou willen bewegen als schaamte niet in de weg stond. Zozeer was de kunst verborgen door de kunstvaardigheid. Pygmalion bewonderde het, hij nam de liefdesgloed voor het nagebootste lichaam in zijn hart op. Dikwijls brengt hij zijn handen bij het werk en bestastte het om te zien of het een lichaam was of van ivoor en nog steeds wilde hij niet bekennen dat het ivoor was. Hij gaf het kussen en dacht dat ze teruggegeven werden, hij sprak ertegen en hield het vast en geloofde dat zijn vingers de aangeraakte ledematen indrukken en hij vreesde dat er een blauwe plek zou komen in de ingedrukte ledematen. En nu eens wendde hij liefkozingen aan, dan weer bracht hij haar geschenkjes aangenaam voor meisjes : schelpjes en gladde steentjes en kleine vogeltjes en bloemen in duizend kleuren en lelies en beschilderde ballen en tranen gegleden van de boom der Heliaden en hij versiert haar ledematen met kleren en hij geeft ringen aan haar vingers en lange kettingen voor haar hals. Lichte parels hangen aan haar oor en halskettingen op haar borst. Alles past, maar toch ziet ze er naakt niet minder mooi uit. Hij legt haar op kussens, gekleurd met de slak uit Sidon en hij noemt haar zijn bedgenote en met het hoofd achterover legt hij haar in zachte veren alsof ze het zou voelen. Zodra hij terugkeert, gaat hij naar het beeld van zijn meisje en liggend op het bed gaf hij haar kusjes; zij leek warm. Hij bracht er zijn mond weer bij en hij betastte met zijn hand haar borsten. Het aangeraakte ivoor wordt zacht en nadat de stijfheid was verdwenen, gaf het ivoor mee aan zijn vingers en het wijkt, zoals de was van de Hymetosberg in de zon zacht wordt en met de duim behandeld wordt het gekneed tot vele vormen en zo wordt het nuttig door het gebruik zelf. Terwijl hij verstomd staat en vertwijfeld blij is en vreest misleid te worden, betast hij, opnieuw beminnend, zijn verlangen met zijn hand. Het was een lichaam. De met de duim betaste aders kloppen. En op dat moment zegt de held van Paphius welgemeende gebeden waarmee hij zijn dank betuigt aan Venus. Hij drukt uiteindelijk zijn mond op een niet valse mond. Het meisje voelde de gegeven kussen en bloosde. Ze sloeg haar verlegen ogen op naar het licht en tegelijk met de hemel zag ze haar minnaar. De godin was aanwezig op het huwelijk dat zij mogelijk maakte. En nadat de hoorns van de maan negen keer waren samengedreven tot een volle kring, bracht zij Paphos ter wereld, van wie het eiland de naam heeft gekregen.