Hoofdstuk 30, tekst C: De wijze en emoties

Wil jij weten wat onze wijzen gezegd hebben over emoties? Dit vernam ik door hun boeken te lezen: zij menen dat emoties verdreven moeten worden, omdat emotie een ziekte is. Elke ziekte is een ramp en iedere ramp moet vermeden worden. Maar jij klaagt waarom onze wijzen ons verbieden verdrietig te zijn over de dood van een vriend. ‘Het is natuurlijk,’ zeg jij, ‘dat ik gekweld word door het gemis van een dode vriend. Waarom staan jullie dit verdriet aan mij niet toe? Ik zal het je uitleggen.
Eerst is iedere emotie zwak, daarna versterkt zij zichzelf en groeit zij zeer: zij wordt makkelijker buitengesloten dan verdreven: als zij niet verdreven is, is er het gevaar dat zij zich vermeerdert. Het is dus nodig emoties te weerstaan. Een zekere filosoof schijnt mij de toe de liefde fraai te formuleren. Hij sprak tegen een zekere jongeman: Het is de wijze toegestaan lief te hebben, aangezien hij nooit de slaaf van zijn lusten zal zijn. Hij zal deze doen stoppen waar hij wil. Jij en ik zijn echter ver verwijderd van een wijze. Daarom moet onze zwakke geest niet overgeleverd worden aan de liefde. Want als wij beminnen, zullen we terechtkomen in een hartstochtelijke zaak en in de macht van een ander en alle waardigheid verliezen. Deze woorden van deze filosoof zal ik niet alleen over de liefde, maar over alle emoties zeggen. Het is beter dat wij weggaan van een glibberig pad, omdat wij immers ook op het droge met moeite kunnen staan.