Germania § 18

En toch zijn de huwelijkszeden ginder streng en geen enkel aspect van hun zeden zou je meer loven; want ze zijn bijna als enigen van de barbaren tevreden met één enkele vrouw, met uitzondering van zeer weinigen, die niet uit lust, maar omwille van hoge afkomst (door de ouders van adellijke meisjes) met meerdere huwelijken worden aanzocht. De vrouw geeft geen bruidsschat aan haar man, maar de echtgenoot aan zijn vrouw. De ouders en de verwanten zijn aanwezig en keuren de geschenken goed, geschenken die niet uitgezocht zijn tot pronkzucht van de vrouwen en waarmee de jonge gehuwde zich niet (kan) tooien, maar (het zijn) runderen, een geteugeld paard, een schild met een speer en een zwaard. Tegen betaling van deze geschenken wordt de vrouw aanvaard en op haar beurt brengt zij zelf iets van wapens aan voor de man: ze beschouwen dit als de sterkste band, dit als de geheime (heilige) huwelijksriten, dit als de huwelijksgoden. Opdat de vrouw niet zou denken dat ze buiten de gedachtewereld van dappere daden en buiten de lotgevallen van de oorlog (staat), wordt ze – bij de inleidende ceremonies van het huwelijk zelf – eraan herinnerd dat zij als bondgenoot in hard werken en in gevaren komt, dat zij hetzelfde in vredestijd als in de strijd zal verduren en durven – op dit wijst het span runderen, op dit wijst het geteugelde paard, op dit wijzen de gegeven wapens. (Ze wordt eraan herinnerd dat) er in die geest moet geleefd worden, dat er in die geest moet gestorven worden (pereundum) / dat er in die geest kinderen moeten gebaard worden (pariendum), nl. dat ze (die symbolen) ontvangt, opdat ze die ongeschonden en in waarde aan haar kinderen zou overdragen, (symbolen) die de schoondochters zouden ontvangen en op hun beurt aan de kleinkinderen zou doorgeven.