Hoofdstuk 12 tekst 7b (versie 1)

‘Maar het is natuurlijk’, zeg jij, ‘dat ik door het gemis van een vriend wordt gekweld: erken het recht van tranen die zo terecht vallen. Het si natuurlijk om geraakt te worden door meningen van mensen en van ongunstige meningen somber te worden: waarom zou jij mij deze zo eervolle angst voor een negatief oordeel niet toestaan?’ Er is geen fout zonder verdediging. Voor elke fout is het begin schuchter en te vergeven, maar vanaf dat punt grijpt zij verder om zich heen. Jij zult het niet gedaan krijgen dat zij ophoudt, als jij haar hebt toegestaan te beginnen.
Elke emotie is aanvankelijk zwak: vervolgens zwelt zij zelf aan en verzamelt, terwijl zij voortgaat, krachten: zij wordt gemakkelijker niet toegelaten dan verdreven. Wie ontkent dat alle emoties uit een zekere, als het ware natuurlijk begin voortvloeien? De natuur heeft aan ons de zorg voor onszelf opgedragen, maar wanneer jij hieraan al te zeer hebt toegegeven, is zij een fout. De natuur heeft bij de noodzakelijke levensbehoeften genot gevoeld, niet opdat wij hiernaar zouden streven, maar opdat de toevoeging de dingen, zonder welke wij niet kunnen leven, aangenamer voor ons zou maken: zou het op eigen gezag komen, dan is het genotzucht. Laten wij dus aan hen in een vroeg stadium weerstand bieden, omdat ze gemakkelijker, zoals ik heb gezegd, niet ontvangen worden dan weggaan.