Brieven uit Ad Atticum XIV 2, 1-2

Meen niet dat ik naar iemand langere brieven schrijf, behalve als iemand eventueel meer naar mij schreef, die ik meen te moeten beantwoorden.Ik heb immers niets, waarover ik moet schrijven, en ik doe deze tijd niets moeilijks.Ik kan inderdaad niet zonder zeer veel tranen naar jou en naar onze Tullia schrijven.Ik zie echter dat jullie het meest ongelukkig zijn, die ik altijd het gelukkigst wilde zijn, en dit moest ik verschaffen en ik zou hebben kunnen bewerkstelligen, als wij niet zo angstig waren.Het meeste ben ik gesteld op onze Piso door de verdienste van hem.Ik monterde hem op door brieven, zodra ik kon, en ik betuigde dank, zodra ik iets verschuldigd was.Ik begrijp dat jij je hoop gevestigd hebt op de nieuwe volkstribunen.Dit zal standvastig zijn, als de bereidwilligheid van Pompeius standvastig zal zijn;Maar toch vrees ik Crassus.Ik zie dat door jou alles zeker het krachtigst en liefhebbenst gedaan wordt, en ik verwonder mij niet, maar ik ben bedroefd over een dergelijke situatie, dat mijn verdriet door jouw zo grote ongelukkigheid wordt verlicht.Want P. Valerius, een gedienstig mens, schreef naar mij, hetgeen ik met de grootste ontroering las, op welke wijze jij van de Vestaalse tempel naar de bank van Valerius mee was gebracht.Ach, mijn licht, mijn lieveling, daarom verlangen allen vaak hulp!Dat jij nu, mijn Terentia, zo wordt geteisterd, zo in tranen en rouw verzonken bent, en dat dit door mijn schuld is ontstaan, die anderen heeft gered, zodat wij verloren gaan!