Hoofdstuk 4 (Vergilius), tekst: De slachtoffers (212-227)

Wij vluchtten uiteen, doodsbleek door de aanblik. Zij gaan in vaste koers op weg naar Laocoon; en eerst omstrengelt ieder van beide slangen de kleine lichamen van zijn twee zoontjes hen omarmend en (elk van beide slangen) graast de ongelukkige ledematen af door het bijten. Daarna grijpen ze (Laocoon) zelf, die te hulp komt en wapens draagt, en ze verstrikken hem in enorme kronkels en nadat ze hem al tweemaal in het midden hebben omarmd, nadat ze de geschubde ruggen tweemaal om zijn hals hebben gelegd, steken ze er met kop en hoge nek bovenuit. Tegelijk spant hij zich in om met de handen de knopen uiteen te rukken, zijn priesterbanden overgoten met etter en zwart gif, tegelijk verheft hij huiveringwekkend geschreeuw tot de sterren, zo als het geloei, wanneer een stier gewond het altaar ontvlucht is en de slecht ingeslagen bijl uit zijn nek heeft losgeschud. Maar de twee slangen vluchten in een glijbeweging weg naar het hoogste heiligdom en begeven zich naar de burcht van de wrede Triotonis en ze verbergen zich onder de voeten van de goden en onder de cirkel van haar schild.