Tekst 13.2

Nadat ze in de herberg zijn aangekomen, ontving de herbergier hen gastvrij. Na de maaltijd vraagt de tweeling: Oom, vertel over de uitbarsting van de Versuvius? Plinius begint te vertellen. Gedurende vele dagen waar er trillingen aan in de grond voorafgegaan. Maar de trillingen waren niet angstaanjagend, omdat ze in Campania gebruikelijk zijn. Terwijl Plinius verteld, nadert een oude gast en luistert gespannen. Die nacht werden de trillingen echter sterker. Moeder stormde mijn slaapkamer binnen. Ik was aan het opstaan en was van plan mijn moeder te wekken. Nu begint de klant meelijwekkend te huilen. Hou op a.u.b. zegt hij. Uw woorden doen mij pijn. Uit heel de familie ben ik alleen in leven gebleven. Plinius: ik begrijp het! Maar kom, kom bij ons zitten. En breng toto de wijn, herbergier. De tweeling bekijkt gespannen de oude man. Hoe ben jij ontkomen? Vraagt lucius. Zwijg! Foetert vader hem uit. Maar de oude man zegt nadat hij zijn beker heeft leeggedronken: vader, laat de jongen. Ik ben al op adem gekomen. Dan begint hij te vertellen. Ik woonde vroeger in de stad Pompei. Bij de versuvius was ik slaaf bij een voller. Die nacht trilde de grond. De muren wankelden. We renden doodsbang door de tuin. Boven de berg versuvius hing een zwarte wolk. Uit de berg schoten vlammen. Vervolgens hing de wolk boven ons en uit de wolk viel as neer. De meester zei tegen mij: Breng mijn echtgenote en dochter zo snel mogelijk hierheen, het is noodzakelijk om uit de stad te vluchten. Nadat ik de meesteres en de dochter had gebracht, verlieten wij het huis en reeds gingen we door volle straten naar de poort Marina. Toen daalde er zeer dichte as neer. Plotseling riep de dochter uit: de hond. De hond is nog altijd in het Atrium. Ik ben onmiddellijk teruggekeerd, maar de deur had maar niet kunnen verschijnen. Want de as had de deur geblokkeerd. Teleurgesteld ging ik naar de Maria poort terug. Ik zal het huis niet en ook niet het huis van de dochter. Ik zocht overal. Tenslotte ging ik alleen naar de poort, ik haastte mij waar de zeemannen mij hadden gered. Ach trieste mensen, zei plinius. Ach trieste hond, voegt de tweeling eraan toe. Inderdaad, antwoordt de oude man. Ongetwijfeld is de hond triest omgekomen. Want hij was geketend.