Hoofdstuk 25, tekst 2

Op een warme dag is de godin Latona onderweg. Ze heeft dorst. Ze ziet een meertje waar ze water kan drinken. Er zijn boeren aan het werk met riet snijden. Latona knielt neer om water op te scheppen. De boerenmenigte verbiedt het. De godin sprak degenen die het verboden als volgt toe: ‘Waarom houden jullie me weg van het water? Het gebruik van water is gemeenschappelijk. De natuur noch de zon noch de lucht noch het heldere water is tot prive bezit gemaakt: ik ben bij een openbare geschenken gekomen. Een slok water zal voor mij nectar zijn, en ik zal bekennen dat ik tegelijkertijd het leven heb ontvangen: jullie zullen het leven in de vorm van water hebben gegeven. De boeren luisteren niet. Ze jagen haar weg en schelden haar uit. Bovendien maken ze met handen en voeten het water troebel, zodat het niet meer te drinken is. Dan wordt de godin boos. De woede stelde de dorst uit; want Latona smeekt de mensen die het niet waard zijn niet meer en ze houdt het ook niet langer vol woorden, die beneden de waardigheid van een godin zijn, te zeggen, en terwijl ze haar handpalmen naar de sterren optilde, zei ze ‘Leef dan maar voor eeuwig in die poel!’ De wensen van de godin komen uit: Het bevalt hun onderwater te zijn en nu eens het hele lichaam onder te dompelen in de diepe poel, nu het hoofd omhoog te brengen, dan weer aan de oppervlakte te zwemmen, vaak op de oever van de poel te gaan staan en vaak terug te springen in het koude meer. Maar nu oefenen ze ook lelijke woorden met scheldpartijen en proberen ze onder water te schelden, ook al zijn ze onder water. Hun stem is ook al schor, En hun opgeblazen nekken zwellen op, en de scheldwoorden zelf maken hun openstaande bekken wijder. Ze strekken hun lelijke hoofd; Hun nekken lijken weggenomen; Hun ruggengraat is groen; Hun buik; Het grootste deel van hun lichaam, is wit, En de nieuwe kikkers springen in de modderige poel.