Tekst 2.8: Achabs laatste veldtocht

Op zekere dag kwam Josaphat, de koning van Juda, naar Samaria om Achab te
bezoeken. Deze zei tijdens de maaltijd tegen de koning van Juda: "De stad Rama
in de streek van Gilead, die mij toebehoort, wordt momenteel wederrechtelijk
door de koning van Syrië bezet. Kom je niet met mij mee om die stad opnieuw in
te nemen?" Waarop koning Josaphat zei: "Mijn volk is jouw volk en mijn paarden
en wagens zijn jouw paarden en wagens." En zo verklaarden de koning van Israël
en de koning van Juda de oorlog aan de koning van de Syriërs. Achab zei echter
aan koning Josaphat: "Trek ten strijde met je koninklijke kleren aan, als je
dat goed vindt, ik zal echter met andere kleren ten strijde gaan. Want de koning
van de Syriërs heeft zijn wagenmenners de opdracht gegeven om hun aanval te
richten op de ene koning van Israël." De wagenmenners dus, in verwarring gebracht
door de koninklijke kleren waarin koning Josaphat gekleed was, vielen van alle
kanten hém aan. Maar toen deze zijn strijdkreet aanhief, zagen ze hun vergissing
in en staakten ze de aanval. Maar een Syrisch soldaat, die lukraak een pijl had
afgeschoten, doorboorde toevallig koning Achab tussen de naden van zijn harnas.
De veldslag bereikte toen toevallig zijn hoogtepunt en de koning kon, hoe zwaar
hij ook gewond was, zich niet uit de vuurlinie terugtrekken, maar hij moest,
terwijl zijn bloed in de bak van zijn strijdwagen vloeide, rechtstaande in zijn
wagen de aanval van de vijand incasseren. `s Avonds is hij uiteindelijk gestorven.
Aan alle kanten werd toen in het kamp de roep aangeheven: "De koning is dood!" En
iedereen keerde naar zijn eigen stad terug.
Achab werd naar Samaria gedragen en daar begraven. En toen zijn wagen daar in een
vijver werd uitgewassen, kwamen de honden en ze likten zijn bloed op, zoals ze
het bloed van Nabot hadden opgelikt. Zo werd het woord van de profeet bewaarheid.