Tekst 10HH: Over de wilskracht van Alexander de Grote (p. 203)

Omdat Alexander, koning der Macedoniërs, een veldtocht onderneemt naar Darius, koning der Perzen, gaat hij reeds vele dagen door verlaten en droge streken.
De zon brandt wel hevig, maar het leger heeft hevige dorst.
Want ze hebben geen water meer, en vinden er nergens.
Omdat ze weten dat een grote rivier, Oksos genaamd, niet meer dan honderd stadions verwijderd is, hopen ze daar nog levend aan te komen.
Alexander, zelf ook te voet, leidt het leger.
Niet minder dan zijn leger heeft hij dorst en is vermoeid.
Twee van de soldaten vinden per toeval een beetje water in een kloof. Omdat de ander ook heel veel dorst hebben, drinken ze het water niet op.
Ze vullen een helm van hen (meer dan een enige helm vol was er in de kloof niet) en haastig brengen ze het naar Alexander.
Deze, wetend dat niet hij alleen, maar heel het leger dorst heeft, wil niet drinken. Hij ontvangt datgene dat hem wordt gegeven niet en looft de twee soldaten, hij keert de helm om en giet het water uit.
Alle soldaten bewonderen het uithoudingsvermogen en een werk van solidariteit en ze worden als het ware gevuld met nieuwe krachten.
Ze worden nog meer bereid om zo'n koning te volgen en met hem alle straffen en gevaren van de veldtocht uit te houden.
Omdat ze op die manier samen met hem de rest van de dag vooruitgaan, bereiken ze tenslotte de Okson rivier en zijn ze gered.