5 Sallustius, tekst: Zorgen voor Micipsa

Hoewel Micipsa over deze zaken in het begin vrolijk was geweest,
terwijl hij meende dat de dapperheid van Jugurta voor zijn
koninkrijk tot roem zou zijn, toch nadat hij inzag dat de jongeling
terwijl zijn leeftijd gevorderd was en zijn kinderen nog klein
waren, meer en meer in aanzien groeide, nadat hij heftig was
bewogen door die gang van zaken, overweegde hij veel bij zichzelf.
De aard van de mensen maakte hem bang, die begerig is naar macht en
geneigd is om de begeerte van de geest te vervullen, en bovendien
de gunstige gelegenheid van zijn leeftijd en die van zijn kinderen
die zelfs gematigd mannen door de hoop op een buit op het verkeerde
pad brengen. Bovendien was de sympathie van de Numidiërs, die
aangewakkerd was ten gunste van Jugurtha.
Als gevolg daarvan was hij angstig dat één of andere opstand of
oorlog zou ontstaan, indien zo'n man met listen gedood zou worden.

[7] Omgeven door deze moeilijkheden, toen hij zag dat noch door
geweld noch door een hinderlaag een man die zo graag gezien was bij
het volk uit de weg geruimd kon worden, besloot hij, omdat Jugurtha
energiek en begerig naar oorlogsroem was, hem bloot te stellen aan
gevaren en op deze wijze zijn geluk te beproeven.
Dus stelde Micipsa in de oorlog tegen Numantia, toen hij aan het
Romeinse volk hulptroepen van ruiterij en voetvolk zond, hopend of
door het tonen van dapperheid of door de wreedheid van de vijanden
gemakkelijk gedood zou worden, hem aan het hoofd van de Numidiërs
die hij naar Spanje zond.
Maar die zaak liep totaal anders af dan hij had gedacht.