Tekst 7.5: De scessione Plebis

In Rome werden de senatoren gekweld door zorgen. Hoelang zal het volk op de
heilige berg blijven? Hoe zullen we de vijand van de stad kunnen afweren indien
er oorlog uitbreekt. Daarom gaven ze de opdracht aan Menenius Agrippa, een man
van grote wijsheid en welsprekendheid als gezant naar de Plebejers te sturen en
die trok naar de Heilige berg en nadat hij in het kamp binnengelaten was
vertelde hij aan de Plebejers ongeveer het volgende. Eertijds waren de ledematen
van het menselijk lichaam helemaal niet tevreden met hun lot want, terwijl ze
gedwongen werden voedsel te zoeken voor de buik. Scheen de buik zelf luilekker
in het midden van het lichaam niets anders te doen dan te genieten van de
genoegens die hem aangeboden werden. Intussen kloegen ze onder elkaar: Door onze
zorg, door ons zwoegen en door onze dienst wordt alles klaargemaakt voor de
buik, de buik echter geeft zich over aan nietsdoen. Daarom zwoeren ze intussen
samen: de handen weigerden voedsel naar de mond te brengen, de mond weigerde het gegeven voedsel aan te nemen en de tanden om te
kauwen. Maar terwijl ze op die manier probeerden de buik te temmen door honger
bezweek het lichaam en zelfs de ledematen uitgeput door de honger. Vandaar zagen
ze in dat ook de diensten van de buik helemaal niet nutteloos waren, want de
buik wordt niet minder gevoed, door het bloed te richten langsheen alle verschillende delen
van het lichaam waardoor wij leven en krachtig zijn. Daarom besloten ze vrede
met de buik. Deze opstand van het menselijk lichaam gelijkt op de woede van de
Plebejers tegenover de senatoren. Vergeet alstublieft niet dat de senaat en de
Plebejers als het ware 1 lichaam vormen dat ten gronde gaat door tweedracht
maar sterk is door eendracht.

Met deze woorden vermurmde Menenius de geesten. Nadat de Plebejers naar de stad
waren teruggekeerd begonnen de senatoren met de Plebejers te onderhandelen over
eendracht.