Tekst 9.5: Proserpina

Op een dag dwaalt Proserpina met haar vriendinnen op een mooie weide. De zon brandt, de vogels fluiten blije liedjes in de bomen en overal bloeien bloemen. De meisjes plukken bloemen en brengen ze naar Ceres. Vlakbij de wei is een groot bos. Proserpina ziet overal mooie viooltjes . Dadelijk rent ze het bos in en terwijl ze viooltjes plukt, gaat ze vooruit naar het midden van het bos. Plotseling opent de aarde zich:Twee zwarte paarden, die een zwarte renwagen trekken, komen tevoorschijn. Pluto, de god van de onderwereld, die altijd onder de aarde woont, grijpt het meisje in de renwagen en keert gauw terug naar de onderwereld. Dan sluit de aarde zich, de zon gaat onder, de vogels houden op met zingen en overal overheerst de stilte. Ceres zoekt overal angstig haar dochter en roept: "Proserpina,waar ben je? Proserpina, antwoord!" Ze weent en dwaalt door de duistere nacht, maar ze kan haar dochter niet vinden. De volgende dag komt de zon op, die alles ziet, en onthult de verschrikkelijke daad van Pluto aan Ceres. Ceres is zeer triestig: Ze wil niet meer eten en niet meer drinken, op een rotsblok zit ze en treurt om haar dochter. Samen met Ceres treurt de aarde; In de weide verwelken bloemen, In de wei groeit niets meer, mensen en dieren komen om van de honger. Almachtige Jupiter, vader van de mensen en goden, wiens ziel gekweld word. Hij ontbiedt Pluto, zijn broer, op de Olympus: "Broer," zegt hij: "overal op aarde heerst honger. Ik zie mannen en vrouwen, oude mensen en kinderen, en dieren sterven. Ik wil die ellende beëindigen. Daarom zal Proserpina gedurende zes maanden in de onderwereld blijven en gedurende zes maanden op aarde bij haar moeder zijn. Mijn besluit staat vast." Dadelijk, als Proserpina uit de onderwereld naar de aarde terugkeert, gedurende zes maanden bij haar moeder blijft: Is de aarde samen met Ceres blij, ter ere van Proserpina. Overal bloeien bloemen en in de bomen zingen vogels mooie liederen. Overal is de warmte van de zomer aangenaam. Als Proserpina gedurende zes maanden opnieuw naar de onderwereld afdaalt, treurt de aarde samen met Ceres: Nergens groeien bloemen, nergens zingen vogels. Overal is de koude van de winter.