Ode I, 23 (vitas inuleo me similis)
Chloë, lijkend op een hertenjong vermijdt jij mij, de vreesachtige moeder zoekend in de afgelegen bergen, niet zonder ongegronde angst voor de briesjes en bossen: want hetzij het lentegroen begint met rillen in beweeglijke blaadjes, hetzij groene hagedissen de braamstruik uiteen bewegen, en het trilt met het hart en de knieën. Maar niet achtervolg ik je als een ruwe tijger of Gaetulische (Afrikaanse) leeuw om je te breken, hou eindelijk op de moeder te volgen, rijp voor een man.