Tekst 11: Pugna
Het was pauze in het amfitheater: slaven maakten de arena schoon, want de grond was rood door het bloed van de mensen en dieren
Drie vrienden zaten tussen de toeschouwers: Gaius en Quintus en Publius. Ze hadden al gedurende uren naar de spelen gekeken. Ze hadden Marcus gevraagd om naar huis te gaan, omdat de voorstellingen hem bang maakten. Op dat moment kondigde de omroeper iets nieuws aan. Spoedig schreeuwde Gaius: Kijk, een soldaat komt de arena binnen! Waarom vecht een soldaat in de
arena? Publius wist de reden, want hij had de woorden van de omroeper gehoord: Het gevecht is een straf: eerder heeft de soldaat in een ruzie een officier gedood. Nu moet hij vechten voor het leven.'
[13] De soldaat stond in de arena, zonder schild, zonder helm: hij droeg alleen maar een lans. Tegenover hem
kwam Crispinus de arena binnen, een beroemde gladiator. Hij had al honderd tegenstanders overwonnen.
Meteen naderde Crispinus de soldaat. De soldaat was echter slim: hij vermeed hem snel. In de
toeschouwersruimte waren vrienden van de soldaat. Ze riepen de soldaat bij zijn naam: Kom op,
Septimus, vecht! Jij kunt hem natuurlijk overwinnen! Opnieuw naderde de gladiator de soldaat. Kijk,
schreeuwde Gaius, De soldaat vlucht. Hij weigert te vechten! Quintus en Publius ontkenden:
Integendeel, de soldaat is slim. Kijk, hij bleef staan en wendt zijn lans tegen zijn tegenstander! Dit had
Crispinus helemaal niet verwacht. Hij probeerde de lans wel te ontwijken, maar tevergeefs: de soldaat had
hem al zwaar verwond.
[27] Zo had de soldaat de gladiator in slimheid overtroffen. Hij had het gevecht nog niet beëindigd: hij
wachtte immers op een teken van de Keizer. De toeschouwers zwegen. Ze keken naar de Keizer. De
Keizer dacht ondertussen: Crispinus was tot nu toe altijd winnaar. Hij heeft al honderd tegenstanders
overwonnen. Daarom hield hij zijn duim met de andere vingers omsloten.