Tekst 1.1 (versie 2)
Categorie: Boek > Tolle lege > Boek 1
Nadat zij hun vrouwelijke vrees hebben overwonnen, hebben de Sabijnse vrouwen het gedurfd, om zich tussen de vliegende pijlen te begeven en de vijandige slaglinies te scheiden.
Nu eens de vaders (eerst de vaders), dan weer de mannen (daarna de echtegenoten) smeken zij om zich niet met (elkaars) bloed te bespatten, en voor hun daar hun kleinkinderen, en dat zij hier hun kinderen niet met moord bevlekken (d.w.z.: ze willen niet hun ouders met hun echtgenoten vechten omdat dan geen van beide wint).
β€˜β€™Als jullie een verwantschap en huwelijk willen afwijzen, richt dan jullie woede op ons. Wij zijn de reden voor de oorlog, wij zijn de oorzaak voor de wonden en het bloedbad van onze mannen en vaders. Wij zullen liever sterven dan zonder jullie, als weduwen of wezen, te leven.’’
Deze actie ontroerd (movet) niet alleen de menigte maar ook de leiders. Plots ontstond stilte en rust, vervolgens stapten de leiders (van de 2 vechtende groepen) naar voren om een verdrag te maken.
Niet alleen vrede, maar ook een stad word uit twee steden gemaakt. Ze delen een heel koninkrijk, ze brengen een heel volk samen in Rome. Zo is de stad verdubbeld.
Na een o zo trieste oorlog maakte een blije vrede de Sabijnse vrouwen dierbaarder bij hun vaders en mannen, maar vooral bij Romulus.