Latijn en Grieks.com

In het paleis woonde een jongen van wie de naam Servius Tullius was.
Op een dag, terwijl koningin Tanaquil in de tuin wandelde met drie van de slavinnen, was deze jongen in slaap gevallen voor de deur van het paleis.
Plotseling bemerkten de vrouwen dat er vlammen rondom het hoofd van de slapende jongen verschenen maar hem niet kwetsten. Bij dit wonder begonnen ze met luide stem te gillen. Ook koning Tarquinius, die waarzegger Attius ondervroeg over de staatszaken, kwam aangelopen.
Twee van de slavinnen brachten al water, maar de koningin verbood hen de vlammen uit te doven en Servius uit zijn slaap te wekken: "Gelieve hem niet aan te raken!" zei ze, "Deze jongen is beslist door de goden gezonden!"
Weldra doofden de vlammen spontaan uit en ontwaakte de jongen uit zijn slaap.
Op dat moment riep Tanaguil de waarzegger terzijde en vroeg: "Zie je deze jongen? Wat heeft dit te betekenen?"
De waarzegger antwoorde slechts: "Als het vuur zal verschijnen, o koningin, zal de avond vallen."
Maar Tanaquil begreep zijn woorden niet. Integendeel, ze bracht de jongen Servius groot zoals haar zoon. Daarom groeide geleidelijk de afgunst van de zonen van Ancus Marcius.

Vele jaren later deden twee herders, die gezonden waren door de zonen van Ancus Marcius, alsof ze van mening verschilden over de prijs van het vee en ze wekten groot tumult op voor de deur van het paleis. Omdat hun geroep het paleis bereikte, werden ze bij koning Tarquinius geroepen. Op dat moment, terwijl ze ook ruzie verzonnen, werden ze door de koning bevolen beurtelings hun zaak te bepleiten.
Terwijl een van hen begon zijn zaak te bepleiten en de koning zich van de andere afwendde, haalde deze plotseling een bijl die hij onder zijn kledij verborgen had tevoorschijn en met één slag doodde hij koning Tarquinius. Daarop vluchtten ze zo snel mogelijk weg.
Eindelijk begreep Tanaquil dat de waarzegger de waarheid had gezegd: 'Als het vuur zal verschijnen, zal de avond vallen.'