Tekst 4.1: De wijsheid van Menenius Agrippa
3.3 De wijsheid van Menenius Agrippa
Er wordt gestaakt
Sommige burgers, zoals hoger gezegd werd, overhaalden de plebejers die door belastingen en militaire dienstplicht onderdrukt werden, om de akkers niet meer te bewerken en om de wapens niet meer voor het vaderland op te nemen. Daarom besloten de plebejische soldaten om het plan van hen te volgen en uit Rome weg te gaan. Ze namen hun bezittingen mee en trokken weg naar de Heilige Berg, die niet meer dan drieduizend passen van Rome verwijderd was.
Toen de plebejische soldaten, de verdedigers van de stad, naar de Heilige Berg vertrokken waren, vreesden de senatoren (overviel angst de senatoren) dat naburige stammen, begerig naar het oppergezag, Rome zouden aanvallen en innemen. Bijgevolg werd er een vergadering gehouden (nadat een vergadering was gehouden) en besliste men om Menenius Agrippa, een welbespraakt man en geliefd bij het volk, als onderhandelaar naar de plebejers te sturen om hen te overhalen om naar de Rome terug te keren.
Een les in biologie
Hij werd in het kamp van de plebejers binnengelaten en - naar men vertelt- heeft hij het volgende gezegd: “Ooit waren niet alle ledematen in het menselijk lichaam het met elkaar eens. Meer nog, de andere lichaamsdelen waren jaloers op de status van de maag. Want, terwijl zijzelf altijd ervoor zorgden dat de maag gevoed werd, scheen zij in het midden van het lichaam in zalig nietsdoen te genieten van de dingen die haar aangeboden waren. Daarom besloten ze dat de handen geen voedsel meer naar de mond zouden brengen, dat de mond geen voedsel meer zou aannemen en dat de tanden het niet meer zouden kauwen.
Maar terwijl zij op die manier probeerden de maag door honger te bedwingen, geraakte elk lichaamsdeel afzonderlijk en ook heel het lichaam uiterst verzwakt. Daaruit begrepen ze dat de bijdrage van de maag ook voor hen nuttig was. Want terwijl de maag gevoed wordt, geeft zijzelf aan alle delen van het lichaam altijd bloed, waardoor wij leven, terug. Daarom sloten de ledematen vrede met de maag. Zo gelijkt de opstand van het lichaam op de woede van de plebejers tegenover de patriciërs, want de senaat en het volk zijn als één lichaam dat door onenigheid vergaat en door eensgezindheid sterk is.”
De plebejers boeken vooruitgang.
Door dat verhaal veranderde Menenius de gedachten van de mensen zodanig dat de plebejers naar Rome terugkeerden. Ze hadden ingezien dat die afscheiding voor heel het staatslichaam schadelijk was. Dan begonnen de patriciërs en de plebejers over eensgezindheid te onderhandelen. De senatoren stonden toe dat de plebs eigen magistraten had. Zo werden twee volkstribunen aangesteld om in het vervolg de rechten van de plebejers tegen de hoogmoed van de adel te beschermen. Door hun hulp hoopten de plebejers dat de senatoren hen niet meer zouden onderdrukken.