Toen durfden de Sabijnse vrouwen, nadat hun vrouwelijke angst was overwonnen, zich tussen de
(2) de vliegende wapens te begeven en de vijandige slaglinies te scheiden. Nu eens
smeekten ze hun vaders, dan weer hun mannen om zich niet met bloed te besprenkelen,
(4) opdat zíj hun kleinkinderen niet met moord, (en) zij hun kinderen (niet met moord) bevlekten.
'Als jullie verwantschap tussen jullie, als jullie een huwelijk afwijzen, richt je woede
(6) op ons. Wij zijn de oorzaak van de oorlog, wij de oorzaak van de wonden en slachtpartijen voor de mannen
en de vaders. Liever zullen wij sterven dan zonder jullie
(8) als weduwen en wezen leven.'
De zaak beweegt niet alleen de menigte, maar ook de aanvoerders. Een stilte
(10) en een plotselinge rust ontstaat. Daarna gaan de leiders naar voren om een verdrag
te maken. Niet alleen vrede, maar ook een gemeenschap uit twee
(12) maken ze. Ze delen de heerschappij, ze brengen het gehele rijk samen
tot Rome. Zo is de stad verdubbeld. Uit een zo trieste oorlog maakte een blije vrede
(14) De Sabijnse vrouwen dierbaarder aan hun mannen en hun ouders en vooral Romulus zelf.
