Bezorgd over mijn familie verlaat ik het paleis van Priamus en haast me op weg naar huis. Onderweg ga ik de tempel van Vesta in. En daar zie ik de gehate Helena. Ze had zich, bang voor zowel haar echtgenoot Menelaus als voor de Trojanen, in de tempel verstopt en zit nu op het altaar. In de gloed van het vuur licht haar gezicht op, haar ogen kijken schichtig rond. Woede vlamt in mij op. Zal zij, de schuld van Troje's ondergang bedekken? Zal zij ongedeerd naar haar vaderland kunnen terugkeren en daar gewoon weer verder leven met man en kinderen? Dat nooit! Ook al is het niet eervol een vrouw te doden, het zal me een waar plezier zijn me op deze vrouw te wreken. Ik grijp mijn zwaard, vastbesloten mijn woede op haar te koelen....
