Met. 6.267-85: Niobe geeft zich niet gewonnen
Categorie: Auteur > Ovidius
Het gerucht van het kwaad en het verdriet van het volk en de tranen van haar eigen mensen hebben de moeder op de hoogte gebracht van de zo plotselinge instorting, die zich erover verbaasde dat de hemelgoden dit hadden gekund, en boos was dat ze dit gewaagd hadden, dat ze zoveel macht hadden; want vader Amphion had, doordat hij een zwaard door zijn borst gedreven had, tegelijk met het levenslicht zijn verdriet beëindigd. Ach hoezeer verschilde deze Niobe van die Niobe die zoëven nog het volk verwijderd had van de Latoonse altaren en die met het hoofd in de nek midden door de stad had geschreden, benijdenswaardig voor de haren, maar nu beklagenswaardig zelfs voor een vijand. Ze gaat op de ijskoude lichamen liggen en deelt zonder enige volgorde haar laatste kussen uit over al haar zonen; terwijl ze van dezen haar loodkleurige armen ten hemel ophier, zei ze: 'Verzadig je maar, wrede Latona, verzadig je maar met mijn verdriet en verzadig je borst met mijn rouw en verzadig je ijzeren hart!' Zo sprak zij; 'Door zeven begrafenissen word ik naar buiten gedragen. Jubel en triomfeer als vijandige overwinnares! Waarom echter overwinnares? Aan mij, ongelukkige, is nog meer over dan aan jou, gelukkige: ook na zoveel doden overwin ik.'